De 1e stagedag

Op onze eerste dag moesten we ons om half 8 melden bij de onderwijscoördinator van het ziekenhuis. Op ons fietsje gingen we door de straten van Paramaribo richting het Academisch Ziekenhuis. Eenmaal aangekomen moesten we wachten op de onderwijscoördinator, omdat niemand daar haast heeft, heerlijk relaxt! Even later was ze gearriveerd en konden we onze stukken inleveren. We moesten alleen nog “even” een MRSA-test doen en een personeelspas laten maken. 

We liepen het ziekenhuis binnen en kwamen terecht in een enorme gang. Nou ja, gang… de gang was aan een zijde open! Eenmaal aangekomen aan het einde van de lange gang kwamen we op het poliplein. Het poliplein was enorm en zat vol met ongeveer 100 tot 200 mensen, wachtende op een dokter. Ouderen, kinderen, zwangeren, gehandicapten, ernstig zieken, iedereen zat daar door elkaar. Een aantal mensen zaten in een rolstoel, anderen hadden een geïmproviseerd doorbloed verbandje om hun been, anderen hoestten zo hard dat het klokt alsof ze daar ter plekke zouden stikken, en ga zo maar door! In Suriname kennen ze wel huisartsen, maar vrijwel niemand gaat erheen. Vrijwel iedereen meldt zich direct bij de polikliniek, waarbij het door de drukte kan zijn dat ze wat langer moeten wachten op een dokter. Om de hoek van het poliplein zat de prikkamer, waar we een handtekening zouden moeten halen. Net als iedereen trokken we een nummer en namen we plaats in de wachtkamer. Vanaf onze plekken konden we de prikkamer in kijken. In Suriname is er één grote prikkamer, meer een soort wachtkamer, waar je met iedereen die geprikt moet worden in een zaal zit. Door de zaal lopen verschillende zusters die het bloed bij je af zullen nemen. Veel kinderen waren ook mee en liepen uit interesse door de prikkamer heen en keken over de schouder van de zusters mee hoe iedereen geprikt werd.  Een handtekening rijker gingen we door voor onze MRSA-test. Maar toen we de test eenmaal gedaan hadden, konden via personeelszaken voor onze personeelspas en terug naar de onderwijscoördinator.

We werden door twee zuster naar onze afdeling gebracht. Als eerst liepen we mee om Lara weg te brengen naar de afdeling ‘Chirurgie man’. We liepen verder naar de afdeling ‘Thorax’, waar ik de aankomende weken stage zal gaan lopen voor hart- en longpatiënten. De afdeling was in een relatief nieuwe vleugel, waardoor de afdeling er vrij nieuw uit zag. Ik werd voorgesteld aan de hoofdzuster en kreeg daarna een rondleiding. 

Na de rondleiding mocht ik meekijken met een aantal handelingen. We begonnen na de lunch met het prikken van een aantal bloedsuikers. De zuster vertelde me dat het iets anders ging dan in Nederland, omdat er geen prikpen aanwezig was op de afdeling. Ze pakte het naaldje wat normaal in de prikpen gaat, en maakte een soortgelijke beweging met de naald in de vinger van de patiënt. Zo had je hetzelfde effect als met een prikpen. Het is inspirerend om te zien dat ze soms met minder hulpmiddelen, toch erg creatief worden en alsnog bepaalde dingen kunnen meten en doen! Erg knap! 

Er werd gebeld vanaf de afdeling angiografie, dat een hartpatiënt gedotterd was en dat we hem op konden halen. Samen met een andere zuster gingen we richting de afdeling. Bij aankomst waren de artsen bijna klaar, we moesten slechts even wachten. Een paar minuten later kwamen twee zuster en twee dokters de behandelkamer uit met het bed met de patiënt. De patiënt leek niet erg stabiel en gaf aan nog pijn te hebben van de dotterbehandeling. We reden hem snel mee naar de thoraxafdeling, naar het CCU deel, waar de patiënten continue aan de monitor liggen. Eenmaal op de afdeling werd hij meteen aangesloten op de monitor, wat razend snel ging! Er kwamen meteen artsen en co-assistenten om hem te controleren. 

Het verschil met Nederland is op sommige gebieden aanwezig, waardoor het enorm wennen is, maar we passen ons vanzelf wel aan! Ben benieuwd naar wat voor nieuwe dingen ik de komende dagen en weken weer zal meemaken! 

Groetjes vanuit Suriname!